DNS wg Kolara moduł A (Dynamic Neuromuscular Stabilization)

Jest jedną z metod stosowanych w fizjoterapii niemowląt , dzieci, dorosłych. Twórcą tej koncepcji jest profesor Pavel Kolar, uczeń Vaclava Vojty.

DNS jest dostosowana do indywidualnego stanu pacjenta i uwzględnia kombinacje wielu ćwiczeń ( np. z metody Vojty). Obejmuje zasady kinezjologii rozwojowej, która pozwala odróżnić zachowania prawidłowe od zaburzonych wzorców ruchu. Polega na ocenie i korekcie nieprawidłowych wzorców oddechowych. Głównym celem leczenia jest optymalizacja rozłożenia sił wewnętrznych mięśni, które wpływają na odcinki kręgosłupa i/ lub innych stawów co przekłada się na wydajność ruchu. Znajduję zastosowanie w leczeniu:

* schorzeń neurologicznych (udar mózgu, stwardnienie rozsiane, choroba Parkinsona
* schorzeń ortopedycznym ( zespół bólowy kręgosłupa, schorzenia stawów, choroby zwyrodnieniowe, po wszczepieniu protez stawu biodrowego i kolanowego, stawów, zapalenie nadkłykcia bocznego kości ramiennej, uszkodzenie stożka rotatorów / zespół ciasnoty podbarkowej)
* schorzeń pediatrycznych (porażenie mózgowe, skolioza, wady postawy związane z wrodzonym zwichnięciem stawów biodrowych itp.)

Cała ścieżka edukacyjna metody DNS obejmuje części A-D. Na części A i B poruszane są ogólne zagadnienia związane z tą metodą. Natomiast część C i D obejmuje szczegółowe omówienie zastosowanie metody w poszczególnych dysfunkcjach. Dodatkowo można uczestniczyć w warsztatach poświęconych zastosowaniem metody w poszczególnych przypadkach (np. w pediatrii, w sporcie itp).

Twórcą metody DNS (ang. Dynamic Neuromuscular Stabilization) jest czeski fizjoterapeuta Pavel Kolar, ordynator kliniki rehabilitacji i medycyny sportowej w Pradze, uczeń Vaclava Vojty. Zarówno Vojta, jak i drugi ważny nauczyciel Kolara, Karel Lewit, wywarli znaczący wpływ na stworzoną przez niego koncepcję. DNS opiera się na podobnych założeniach co koncepcja Vojty, czyli na zasadach kinezjologii rozwojowej i ontogenezy i w wielu aspektach, na przykład w diagnostyce, przypomina stosowane przez Vojtę metody pracy z pacjentem i posługuje się tymi samymi pojęciami analizy posturalnej, odruchowego obrotu czy odruchowego pełzania. Ocena pacjenta polega na porównaniu jego wzorców motorycznych z wzorcami prezentowanymi przez zdrowe dziecko.
Jak mówi sam autor metody, DNS to nie tylko technika rehabilitacji, lecz całościowa strategia, oparta na właściwym zrozumieniu neurofizjologicznych zasad odruchowej lokomocji. DNS zakłada że rozwój struktur anatomicznych jest ściśle związany z rozwojem funkcji motorycznych, obejmujących wszystkie układy zmysłowe (wzrok, słuch, układ przedsionkowy, czucie głębokie, eksterocepcję, obszar twarzowo-czaszkowy). Jeżeli jeden mięsień nie działa prawidłowo, zaburzona jest stabilizacja całego ciała. Celem terapii jest przywrócenie tej stabilizacji dzięki odpowiednim ćwiczeniom.
Metodę DNS stosuje się u pacjentów z zaburzeniami układu ruchu, u pacjentów neurologicznych (po udarach, ze stwardnieniem rozsianym, chorobą Parkinsona, polineuropatiami itp.) oraz w leczeniu ortopedycznym (schorzenia stawów, choroby zwyrodnieniowe, po wszczepieniu protez stawu biodrowego i kolanowego, w zapaleniu nadkłykcia bocznego kości ramiennej (łokieć tenisisty), uszkodzeniu stożka rotatorów / zespół ciasnoty podbarkowej) oraz w pediatrii (porażenie mózgowe, skoliozy, wady postawy, zwichnięcie stawów biodrowych, kręcz karku itp.) oraz w sporcie wyczynowym.
Terapia metodą DNS jest dostosowywana do indywidualnego stanu pacjenta i uwzględnia kombinację wielu ćwiczeń. Praktycy wykorzystujący tę metodę w codziennej pracy, podkreślają, że jest ona mniej wyczerpująca dla wobec pacjenta niż wiele innych metod fizjoterapii, dlatego często stosuje się ją u dzieci, osób starszych, a także pacjentów, którzy nie mogą wykonywać intensywnych ćwiczeń, na przykład pacjentów onkologicznych.
Metoda Pavla Kolára jest znana i stosowana w Europie, Ameryce Północnej, Azji i Australii.

Harmonogram kursu: moduł A

Dzień 1 Piątek

9.00 – 10.30 Kinezjologia rozwojowa, ontogeneza – podstawy.

10.30 – 10.45 Przerwa kawowa.

10.45 – 12.30 Fazy rozwojowe w I roku życia – fizjologiczny i patologiczny rozwój.

12.30 – 13.30 Lunch.

13.30 – 15.00 Stabilizacja kręgosłupa, tułowia i miednicy w płaszczyźnie strzałkowej, stereotyp oddechowy (idealny i modele patologiczne).

15.00 – 15.15 Przerwa kawowa.

15.15 – 17.00 System stabilizacji kręgosłupa: Testy postawy DNS – zasady oceny.

Dzień 2 Sobota

9.00 – 10.30 Podstawowa ocena stabilizacji postawy i zasady leczenia.

10.30 – 10.45 Przerwa kawowa.

10.45 – 12.30 Stabilizacja postawy: podstawowe pozycje na plecach odpowiadające rozwojowi stanowiska: ocena i leczenie / zasady samoleczenia: teoria i demonstracja.

12.30 – 13.30 Lunch.

13.30–15.00 Stabilizacja postawy: podstawowe pozycje na plecach odpowiadające rozwojowi pozycje: ręce na warsztacie.

15.00 – 15.15 Przerwa kawowa.

15.15 – 17.00 Stabilizacja postawy: podstawowe pozycje na plecach odpowiadające rozwojowi pozycje: ręce na warsztacie.

Dzień 3 Niedziela

8.30 – 10.30 Stabilizacja postawy: podstawowe pozycje brzucha odpowiadające rozwojowi – teoria i demonstracja: ocena i leczenie / samoleczenie zasady.

10.30 – 10.45 Przerwa kawowa.

10.45 – 12.30 Stabilizacja postawy: podstawowe pozycje brzucha odpowiadające rozwojowi, pozycje: ręce na warsztacie.

12.30 – 13.30 Lunch.

13.30 – 15.00 Stabilizacja postawy: demonstracja wyższych pozycji odpowiadających rozwój 3-14 miesięcy: wprowadzenie do kursu DNS B. Dyskusja końcowa.

Ramowy program szkolenia- 24 godziny edukacyjne ( 1 godzina edukacyjna to 45 minut), czyli 18 godzin zegarowych

Cele i opis kursu

Lepsze zrozumienie podstawowych zasad kinezjologii rozwojowej, z naciskiem na rozwój w pierwszym roku życia

Zidentyfikowanie i opisanie kluczowych kamieni milowych w rozwoju człowieka

Przedstawienie trzech poziomów kontroli sensomotorycznej w ocenie czynnościowej i leczniczej

Demonstracja związku między rozwojem w pierwszym roku życia a patologią narządu ruchu w wieku dorosłym

Wprowadzenie nowej terminologii odnoszącej się do rehabilitacji, takiej jak funkcjonalna centracja stawów, punctum fixum, punctum mobile oraz zintegrowany system stabilizacji kręgosłupa

Definicja idealna stabilizacji postawy z perspektywy rozwojowej: ciśnienie w jamie brzusznej regulacja, podwójna rola przepony w stabilizacji i oddychaniu, stabilizacja poprzez kokontrakcję

Powszechne stereotypy dotyczące wadliwej stabilizacji postawy ciała („zespół otwartych nożyczek”, naprzód) pozycja tonięcia, pozycja tonięcia do tyłu, „zespół klepsydry”)

Demonstracja biomechaniki niezróżnicowanej, ipsilateralnego i kontralateralnego posturallocomotion wzory; zamknięte i otwarte łańcuchy kinematyczne, wysuwające się do przodu i wspierające funkcjonowanie

Ocena i korekcja słabych wzorców oddechowych

Wykazanie korelacji między słabymi wzorcami oddychania a funkcjonalną patologią układ lokomotorycznego

Ocena wizualna i dynamiczna zintegrowanego systemu stabilizującego kręgosłup, testy funkcjonalne

Zintegrowane ćwiczenia korekcyjne w oparciu o testy funkcjonalne DNS i pozycje rozwojowe: ćwiczenia w niezróżnicowanych pozycjach statycznych; przeniesienie pozycji podczas funkcji lokomotorycznej; ćwiczenia progresji przy użyciu niestabilnych powierzchni; zwiększona trudność ćwiczeń z wykorzystaniem oporu, dual zadania i inne wyzwania

Wyjaśnienie jak ćwiczenia korygujące DNS mogą łączyć się z innymi strategiami ćwiczeń

Omówienie podstaw zastosowania koncepcji DNS w treningu sportowym

Optymalnie przygotowanie do następnego poziomu szkolenia (kurs „B”)

INSTRUKTOR:

Julia Demekova MPT jest absolwentką Uniwersytetu Palackiego w Ołomuńcu w 2007 roku. Od dwóch lat praktykuje MPT w Lipova Spa. W tym okresie była współ-nauczycielką
kursy z medycyny manualnej – mobilizacje i techniki tkanek miękkich – zgodnie z
techniki profesora Karela Lewita. Od 2009 roku Julia praktykuje w Klinice Rehabilitacji i Medycyny Fizycznej na Wydziale Szpital w Motol w Pradze, pod kierunkiem profesora Pavela Kolara. Od początku swojej pracy w Motol pomagała w prowadzeniu kursów z zakresu Dynamicznej Stabilizacji Nerwowo-Mięśniowej, w zgodnie z metodami profesora Kolara. Dwa lata później (w 2011) Julia uzyskała certyfikat instruktor w DNS: pierwszy i jedyny instruktor ze Słowacji. Oprócz tego w tym czasie ona studiował metody profesora Karela Lewita. Julia ma bogate doświadczenie w leczeniu pacjentów neurologicznych, narządu ruchu i ortopedii: pracowała na oddziale urazów rdzenia kręgowego od 2009 do 2015 roku. Nadal leczy zarówno dorosłych, jak i dzieci z różnymi diagnozami. Julia w swojej codziennej pracy łączy wiedzę z różnych dziedzin uczęszczała na różne kursy: Diagnostyka i leczenie zaburzeń czynnościowych w Układ mięśniowo-szkieletowy (2007); Koncepcja S-E-T (2009); Stymulacja sensoryczna (2010); Taping medyczny Koncepcja (2010); Lokomocja czworonożna w profilaktyce i leczeniu czynnościowych Zaburzenia układu osiowego (2011), Kinezjologia rozwojowa w diagnostyce i leczeniu Niemowlęta (2014) i manipulacje powięziowe według Stecco (2018).